در قرن 21، شهرها رو به تبدیل شدن به شکل اصلی سازمانی جوامع بشری هستند. طبق پیش‌بینی‌ها، جمعیت شهرنشین از حدود 4 میلیارد به 6.5 میلیارد نفر در سال 2050 خواهد رسید. با افزایش شهرنشینی، زیرساختهای شهری مربوطه در حال رشد هستند و همزمان با پیشرفت دیجیتالی شدن ، فرصت‌های بهره وری در حال افزایش است.
اگر زیرساختهای شهری خود را “هوشمند” نکنیم، زندگی روزمره می‌تواند به آرامی متوقف شود. زیرساخت های سبز به طور کلی به استفاده از چشم انداز طبیعی به جای ساختارهای مهندسی شده اشاره دارد. برخلاف متداول ترین رویکردهای زیرساختی “خاکستری” (ساخته دست بشر) که در خدمت یک هدف واحد هستند ، زیرساختهای سبز چندین کارایی را ارتقا می دهد، به این معنی که در صورت وجود اکوسیستم های موجود ، یک منطقه از زمین قادر به انجام چندین عملکرد و ارائه مزایای متعدد است. در یک حالت سالم به طور خاص، زیرساختهای سبز با هدف افزایش توانایی طبیعت در ارائه کالاها و خدمات متعدد با ارزش اکوسیستم، به طور بالقوه طیف گسترده‌ای از مزایای سازگاری و کاهش تغییرات آب و هوایی و تنوع زیستی را ارائه می دهد.
آینده شهر سبز
اولین “شهر جنگلی” جهان که برای مقابله با آلودگی ایجاد شده است، اکنون در لیوژو، استان گوانگشی، چین در دست ساخت است. تیم طراحی شده توسط استفانو بوئری آرچیتتی، تیمی که پروژه‌های سبز را در سراسر جهان توسعه می‌دهد، جامعه‌ای حدود 30،000 نفر را در خود جای خواهد داد. این گیاه تحت پوشش سبز قرار خواهد گرفت ، از جمله نزدیک به 1 میلیون گیاه بیش از 100 گونه و 40،000 درخت که با هم تقریباً 10 هزار تن دی اکسید کربن و 57 تن آلاینده را جذب می‌کنند و سالانه تقریباً 900 تن اکسیژن تولید می‌کنند. در نتیجه، شهر جنگلی به کاهش میانگین دمای هوا، بهبود کیفیت هوای محلی، ایجاد موانع صوتی، تولید زیستگاه و بهبود تنوع زیستی محلی در منطقه کمک خواهد کرد.
ما در عصر منابع محدود، از نظر مالی و زیست محیطی زندگی می‌کنیم. برای مبتکران اجتماعی، محیط بانان، توسعه دهندگان جامعه و سیاست گذاران، این زمان فرصت خوبی برای استفاده از منابعی است که خردمندانه تر برای ایجاد جوامع پر جنب و جوش داریم. با استفاده از سیستم‌های هوشمند سازی می‌توانیم به آینده‌ای سبز در شهرها کشورهای مختلف برسیم و در نهایت به دور از آلودگی ها و آسایش و صرفه جویی در انرژی‌های تجدیدنا پذیر زندگی کنیم.
